به گزارش خبرگزاری حوزه، معظم‌له در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود در مدرسه حجتیه با اشاره به راه‌های هدایت در قرآن گفتند: اگر انسان بر گمراهی پافشاری کند، قابل هدایت نخواهد بود؛ مانند بیماری که پزشکان او را جواب کرده‌اند و قابل درمان نیست.
ایشان افزودند: اهل قریش به حدی از ضلالت رسیده بودند که وقتی پیامبر(ص) قرآن می‌خواند، با فریاد و ایجاد سرو صدا جلوی ایشان را می‌گرفتند.
این مرجع تقلید، راه دیگر هدایت را خشیت در مقابل خدای متعال عنوان کرده و اظهار داشتند: خشیت در جائی به کار می‌رود که برای طرف مقابل عظمت قائل باشیم، بر خلاف ترس و خوف، که عظمت ندارد و مثلاً در برابر دزد و جانی است.
معظم‌له افزودند: خشیت از خدا باید علاوه بر ملاء عام، در خفا هم باشد؛ یعنی حتی وقتی در خانه تنها هستیم وامکان گناه وجود دارد، از خدا بترسیم.
حضرت آیت‌الله سبحانی با اشاره به این که باید وجود خود را از گناه خالی کنیم تا مورد لطف خداوند قرار بگیریم، یادآرو شدند: حضرت امام(ره) از آیت‌الله کاشانی پرسیده بودند، چرا با وجود فساد فراوان در داخل کشور اول انگلیس و دشمن خارجی را بیرون کردید؟ که ایشان گفته بود، تا فساد و پلیدی را بیرون نکنیم، نمی‌توانیم خود را اصلاح کنیم.
معظم‌له در تفسیر آیه 12 سوره «یس» اظهار داشتند: این آیه به جایگاه هر دو گروه هدایت پذیر و گمراه اشاره می‌کند، که اجر کریم برای هدایت پذیران، ورود به بهشت جاودان و ماندن در محضر الهی است.
ایشان با اشاره به نظم دقیق و ارتباط محتوایی آیات قرآن، خاطرنشان کردند: با وجود این که پیامبر(ص) 23 سال گرفتار جنگ بودند، اما کلمات قرآن با دقت کنار هم چیده شده است که بیانگر وحی الهی است.
معظم له با بیان این که اعمال انسان قبل از خود او به محشر می رود افزودند: وقتی به محشر می‌رویم، نماز یا خدای نکرده گناه ما قبل از ما به آنجا رفته و حاضر است.
ایشان با اشاره به کلمه «وآثارهم» در آیه 12 سوره «یس»، اظهار داشتند: این کلمه به سنت‌های حسنه و سیئه اشاره می‌کند؛ یعنی انسان می‌میرد ولی مدرسه یا مسجدی که ساختند مرکز علم و نور می‌شود.
حضرت آیت‌الله سبحانی در تفسیر آیه شریه « اِنَّا نَحْنُ نُحْیِی الْمَوْتَی وَنَکْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ وَکُلَّ شَیْءٍ احْصَیْنَاهُ فِی اِمَامٍ مُبِینٍ »، گفتند: گناهان کوچک را نباید کوچک به حساب بیاوریم چون کم کم جمع شده و انبوهی از معصیت می‌شود.
معظم‌له خاطرنشان کردند: امام، در این آیه به معنای کتاب و نامه عمل است؛ چون او هر جا برود و هر چه بگوید ما دنباله‌رو او هستیم.
ایشان در پایان یادآور شدند: علاوه بر نامه اعمال، ده شاهد دیگر نیز در روز قیامت بر اعمال ما گواهی می‌دهند؛ مانند اعضای بدن و زمین که آنچه را روی آن اتفاق افتاده بیان خواهد کرد.
انتهای پیام 313/20
